“Czarno na białym – twarze kina” w Galerii OKO

 

“Czarno na białym – twarze kina”
Wystawa fotografii Edgara de Poray | Kurator: Roland Okoń

W trakcie trwania festiwalu filmowego Nowe Horyzonty zapraszamy do kameralnej galerii OKO we Wrocławiu na intymne spotkanie z bohaterami kina – uchwyconymi w czerni i bieli, bez scenografii i efektów.
„Czarno na białym – twarze kina” to cykl portretów autorstwa Edgara de Poray, pokazujących aktorów i aktorki w szczerych, nieruchomych kadrach. W spojrzeniach i rysach twarzy zapisane są historie – nie tylko filmowe, ale też osobiste. Kurator wystawy, Roland Okoń, prowadzi widza przez przestrzeń, w której fotografia spotyka się z kinem w swojej najbardziej pierwotnej formie. To hołd złożony fotografii – medium, bez którego kino by nie istniało.

Wystawa czynna przez cały czas trwania festiwalu.
[z materiału wydarzenia na FB]

Czarno-białe portrety aktorów, spokojne, nie epatujące “aktorstwem”, co bywa (owo aktorstwo) czasami problemem, jeśli chcemy sportretować człowieka, a nie jakąś jego rolę. Autor korzysta głównie ze światła zastanego, rzadko sięga po dodatkowe źródła światła – w ten sposób oddaje także atmosferę miejsca.
Klasyczna – w najlepszym tego słowa znaczeniu – fotografia. W epoce szalonej obróbki cyfrowej, AI i degradacji wzorców estetycznych – odskocznia do źródeł.

 

 

 

 

 

 

Weekend w Dreźnie

Lipcowy, upalny weekend w Dreźnie. Dwa dni, jeśli masz plany zwiedzania muzeów i innych atrakcji, których mnóstwo to stanowczo za mało. Nawet skromny plan, z jakim wyruszyłem, nie został zrealizowany...

Warto pamiętać, że Drezno ma historyczne związki z Polską, "W 1697 królem Polski został August II Mocny. Drezno stało się królewsko-polskim miastem rezydencjonalnym oraz jednym z dwóch (obok Warszawy) miast rezydencjonalnych Jego Królewskiej Mości. Za panowania Augusta II Mocnego miastu nadano znaczenie kulturowe utrzymujące się do dzisiaj. W 1705 przy zamku pojawiło się pierwsze stałe oświetlenie uliczne w mieście, pozostała część Starego Drezna została oświetlona w 1728 roku. W 1708 w budynku wielkiego teatru dworskiego otworzono pierwszą od czasów reformacji kaplicę katolicką w Dreźnie. W 1709 nakazem króla powstała katolicka Szkoła Łacińska, dziś znana jako Gimnazjum św. Benona (St. Benno-Gymnasium). W latach 1711–1728 zbudowano nową rezydencję królewską Zwinger. O roli Zwingeru przypominają liczne kartusze z herbem Polski, zdobiące poszczególne pawilony, oraz korona królewska z czterema polskimi orłami, wieńczące Bramę Koronną. [Wikipedia]

Warto wspomnieć, że słynna manufaktura porcelany w niedalekiej Miśni także decyzją króla Polski Augusta II Mocnego z 23 stycznia 1710 rozpoczęła działalność jako Królewsko-Polska i Elektorsko-Saska Manufaktura Porcelany. Manufaktura działa do dzisiaj i oferuje luksusowe wyroby porcelanowe.

 Wracając do Drezna - udało się zwiedzić stare miasto, ciekawą "wystawę" - Panometer Termin „Panometr” to kompilacja dwóch wyrazów PANOrama i GasoMETR. Panoramy stworzył artysta Yadegar Asisi. Od 2003 roku powołuje on do życia wyjątkowe panoramiczne obrazy i prezentuje je w dawnych gazometrach lub specjalnie zbudowanych rotundach w Niemczech i Francji. Aktualnie wystawiana jest panorama Amazonia.

Zwinger Experience to multimedialna wystawa prezentująca historię Zwingera - późnobarokowego zespół architektoniczny znajdujący się w centrum Drezna. Jest zaliczany do najbardziej znaczących budowli późnego baroku w Europie. Wybudowany na zlecenie Augusta II Mocnego, imponuje rozmachem i bogactwem, ale pokazuje także wybujałe ambicje i butę władzy. Zresztą nic się nie zmieniło do dzisiaj. Na zwiedzanie Zwingera, a szczególnie umiejscowionych w nim muzeów nie wystarczy jednego dnia... 

W Galerii Obrazów Starych Mistrzów można spędzić wiele godzin. Wspaniała, bogata kolekcja malarstwa. Kolekcję zgromadzili władcy Polski i elektorzy sascy August II i August III Sas. Rozpoczęli skupowanie najlepszego współczesnego malarstwa na dużą skalę, w tym "Madonnę Sykstyńską" Rafaela czy Dziewczynę czytająca list Vermeera. W zbiorach są Giorgione, Tycjan, Corregio, Mantegny, Botticelli, Parmigianino, Eyck, Dürer, Cranach, Holbein i znany z pejzaży warszawskich Bernardo Bellotto zwany Canaletto.

I na tyle wystarczyło czasu...